Երազ…

 

«Երազը մեր չիրականացած ցանկությունների հայելին է»

Ավ.Իսահակյան

Պատահական չե, որ ընտրեցի հենց այս խոսքերը, քանի-որ տեսնելով նկարը միանգամից հասկացա, որ այն երազ է մի փոքր աղջկա երազ, որ ապրում էր այդ անուրջով:

Թվում է թե, աղջիկը միայանակ է, բայց հետո հասկանում ես, որ մենակ չե նա ծաղիկների, երկնքի, աղավնիների հետ վազում է, անվերջ վազում, երազում գեղեցկության, սպիտակ աղավնիների խաղաղ թռիչքի մասին, որոնք անվերջանալի են թվում: Փոքրիկը երանության մեջ է, հասկանում է, որ այդ ամենը երազ է, բայց շարունակում է երազել, ու ապրել երազի մեջ: Երազում էր…երազում…

Զարմանալի է բայց երջանկության հետ ես նկարում տեսնում եմ սպասում: Ինձ թվաց թե, փոքրիկը խաղաղ երկնքում տեսնում է իր մայրիկին, որը մեղմ հայացքով ժպտում էր իրեն: Աղջիկը երջանիկ էր, սակայ գիտեր, որ այդ ամնեը լոկ միայն երազ է…

Իմ արեւի քաղաքը

Արեւի քաղաք՞, ասեցի եւ հասկացա, վառ գույներով, երջանիկ ժպիտներով հասարակություն, որը գոհ է ամեն ինչից եւ ամենքից: Սակայն ես չեմ տառապում Եթովպիական գաղափարներով եւհասկանում եմ, որ ամեն դրակաի մեջ կա մի մեծ բացասական:

Աշխարհում կա միլիոնավոր քաղաքներ, մայրաքաղաքներ, դրանցին յուրաքանչյուրը ունի իր լավ եւ վատ կողմերը, դրանք բոլորն ել ունեն իրենց խնդիրները: Սակայն յուրաքանչյուրը նայում է առաջ միայն առաջ եւ փորձում է ստեղծել իր ուզած քաղաքը:

Պակաս պրոբլեմներ չունի նաեւ Իմ քաղաքը՝Երեւանը, եւ ես էլ հետեւեցի մյուսներին եւ մտածացին կառուցեցի իմ արեւի քաղաքը:

Այն քաղաք է, որտեղ ապրում են միայն իմ քաղաքը սիրողները: Իհարկե իմ քաղաքում էլ կան ազմաթիվ խնդիրներ, որոնք թվում են անլուծելի, սակայն իմ քաղաքի բնակչությունը հավատքով լի է ու հավատում է, որ ամեն ինչ կլուծվի իր հերթին, պետք է միայն լիել համախբված: Քանի-որ երեւակայությունիցս դուրս ապրում եմ այնպիսի քաղաքում, որտեղ իմ իրավուքները խաղտված են, առաջին հերթին իմ ստեղծած քաղաքում կպաշտպանեի բոլորի շահերը:Դա ամենակարեւորն է: Կարեւորում եմ նաեւ այն, որ իմ քաղաքում մաքրություն է տիրում, ինքս լինելով մաքրասեր մեծ տեղ եմ տալիս այդ հարցին, եւ փորձում եմ անել ամեն ինչ, որ քաղաքիս մաքրությունը պահպանվի:

Կառուցում եմ քաղաքս, այնպես, որ բոլորի համար հետաքրքիր լինի ապրելը, որ ուրիշ վայրում չփնտրեն այնպիսի վայր կամ երեւույթ, որ իմ քաղաքում չլինի: Այստեղ կարող ենք գտնել գրադարաններ՝ընթերցասերների համար, ակումբներ՝ակտիվ հանգստի կողմնակիցների համար, այգիներ, խանութներ, սրճարաններ… այն ամենը ինչ պետք է երջանիկ լինելու համար՝գոնե մասամբ:

Իմ քաղաքը այդքան էլ մեծ չե, այն շատ հարմարավետ է, այստեղ երբեք չենք տեսնի խելագարված ամբողներ, որոնք իրենց մեքենաների մեջ են ու սպասում են,  որ ավարտվի անվերջանալի թվացող խցանումները: Քաղաքում բնակչությունը խիտ չե, ոլորը իրար ճանաչում են:  Քաղաքս  ունի դիվանագիտական կապեր, ունի ճանաչում ամողջ աշխարհում:

Սակայն այս ամենի հետ մեկտեղ շատ են խնդիրները: Բյուջեն՝որպես այդպիսին չի բավականեցում, ու  ստիպված, որոշակի քայլերի եմ գնում, ուղղակի չեմ ցանկանում մանրանալ:

Մեծ սիրով հրավիրում եմ բոլորին իմ քաղաք, կտեսնեք ու ինքներտ կհամոզվեք, որ իմ քաղաքը իրական ապրելու տեղ է:

Դ.Դեմրճյան

 

Էսսյը շարադրության մի տեսակ է, որը պետք է ունենա մոտավորոպես 215-320 բառ: այն իր մեջ նեռարում է սկիզբ, բովանդակություն և եզրակացություն: այսօր կներկայացնեմ էսսեյի մի օրինակ և կփորձեմ վերլուծել: Նյութը`Դ.դեմրճյան<< Հայը պատմվածքն է>>:

Հայ գրականության մեջ մեծ է Դերենիկ Դեմրճյանի անունը: Նրան շատերը ճանաչում են <<Վարդանանք>> պատմավեպից, որը հանճարեղ գործ է և մինչ օրս համարվում է պատմավեպերի արքան: Սակայն Դ.Դեմրճյանը ունի նաև այլ ստեղծագործություններ: Վերջերս կարդացի նրա <<Հայը>> պատմվածքը, որը իհարկե ինձ շատ հուզեց: <<Հայը>> պատմվածքը հենց հայ մարդու մասին է, նրա կերպարի ունեցած դժվարությունների, ապրած կյանքի: << Հայաստանը եկեղեցիների երկիր էր, բայց երբևիցե հայ մարդը կարողացավ գնալ և խիղճը հանգիստ աղոթել, ոչ: Միայն լսեց հայհոյանքներ, որոնք ուղղավծ էին հայ մարդուն>>, այսպես է բնութագրում գրողը հայի կերպարը: Խոսում է, միայն հայ մարդու կարմիր արյունի, թափած քրտինքի, ունեցած դժբախտություւների մասին: Բայց ինչու, ինչու խոսել հայի  միայն դժբախտությունների մասին, ինչու միայն ասել, որ նա խեղճ է, չունի լավ ճակատագիր: Մեր հայ գրողներին բնորոշ է հայի կերպարը ներկայացնել զոհի քողի տակ: Ինչպես Դեմրճյանը այդպես էլ հայ հարյուրավոր գրողներ, <<քարոզում>> են հայ մարդու դժբախտ կերպարը, նույնիսկ խոսում են մի քնաի դար առաջ եղած դժբախտության, ոճրագործութայն մասին: Բայց չե, որ մենք էլ ենք ցավ պատճառեկ մեկ այլ ժողովրդի, մենք էլ ենք անխնա սպանել, հաշվի չառնելով մեծ փոքր:  Աշխարհի շուրջ 200 պետություներից բոլորն էլ ունեցել են դժբախտություն պատերազմ, բայց չեն պոսում դրա մասին, ընդհակառակը տեսնում են ապագան վառ և չեն հիշում անցյալը: Հենց սա է մեր խնդիրը, որ մենք չենք մոռանում մեր անցայլալը, մինչ օրս խոսում ենք Տիգրան Մեծի, Վարդան Մամիկոնյանի մասին, չենք փնտրում մեր ներկայում մի այդպիսի հերոսի ով կարող է փոխել մեր ապագան, ապրում ենք ցավով ամեն անգամ հիշելով ցեղասպանությունը: էլի հիշենք, էլի հարգենք, էլի չհանդուրժենք, բայց նայենք առաջ դեպի վառ ապագա: Ցանկանում եմ կոտրել այն կարծրատիպը, որը կա հայ`մտածողների հասարակության, մեջ, ցանկանում եմ գա այնպիսի օր, որ խոսեմ ՀԱՅԵՐԻ ուրախ, զվարթ անհոգ անցյալից, ներկայից և պագայից:

Հ.Գ. Վերջում թեմայից շատ շեղվեցի, բայց ինձ թվում է ընթերցողս կհասկանա ինչ եմ ցանկացել ասել:

My sweet educomplex

 

I study at the Mkhitar Sebastatsi educomplex. We love our scholl’s. But has positive and negative sides. Our educomplex is a very good place for leisure. Here, after lessons we can gathere with friends and talk at scholl clubs or just spend a good time. What is more, actually. The educational complex the only in Armenia.  However, these are positive aspects, it also has negatives. There’s so much. I do not like the way of assessment. I do not know why we should have blog. It is not good. I want to chabge this assessment, and do our homeworks in our sky drives. But I think that blog’s are also useful. I like our canteen very much. There provideng us with plenty of delicuos food. It is also good, that the students are in friendly realioship, with teachers. In my opinaian it is very important. I’m sure, when leave scholl, I will remember my educomplex and my lovely teachers.