Մեր լեզվի գալիք օրը

Մեր լեզուն արյունն է մեր,
Արյունից ավելի թանկ,
Մեր բուրմունքն ու գույնն է մեր,
Մեր լեզուն մենք ենք որ կանք:

Համո Սահյան

Մեր լեզուն մեր խոսքն է, մեր մտածողության հիմնական միջոցը, մշակութային արժեք է, որը մենք փորձում ենք զարգացնել եւ կատարելագործել:

Հայոց լեզուն-՝ դար առ դար, տարի առ տարի, ամիս առ ամիս, փոփոխվում է, նորանում: Այդ փոփոխությունների ընթացքում բառապաշարի մեջ հայտնվում են նոր բառեր, տերմիններ, որոնք սակայն շատ դժվար են ադապտացվում ժողովրդի կողմից:  Դա նրանից է, որ լեզվի մեջ նորությունն ընկալվում է, երբ փոփոխություն կա մտածողության մեջ։Տերյանն ասում էր, որ եթե Այվազովսկին ապրեր Հայաստանում կլիներ հասարակ ծխական դպրոցի ուսուցիչ: Պատճառը՞-, Մենք չենք սիրում եւչենք ստեղծում միջավայր նորը ընդունելու համար, մենք սիրում ենք հինը եւ ավանդականը: Եվ հենց դա է ողջ խնդիրը:  Սահմանափակելով մտահորիզոնը սահմանփակում ենք նաեւ մեր լեզվի հետագա զարգացումը:  Սակայն աստեղից էլ առաջանում է մեկ այլ խնդիր: Եթե հետեւենք Եվրոպային եւ փերձենք քայլել ժամանակին համընթաց կապրենք գլոբալիզացիա, կմոռանանք մեր ազգայինը եւ ավանդականը: Իսկ եթե փակվենք միայն մեր մշակույթի մեջ կդոփենք տեղում եւ զարգացում չենք ապրի:  Սիրենք եւ պահպանենք մեր մայրենի լեզուն:

The fit tree.

The Fir Tree.

The main hero of the story of a fir-tree, which is located in the woods: fir was very small, unremarkable. He dreamed grow and become like her friends are tall, trig Unlike the others, he could not take to the new year because it was when I left, people were pushing fir forest instead of just a brilliant pass from his side: it is clear that he could not feel good to him: he thought that he would be there, he had a dream, he wanted to grow up, become more luxurious  greater than others wanted her to look at the forest and only dreamed him to take home and decorate it, but he wants to grow up too soon, and now he has a great … but it was so sad for him, he wanted to become a bit run-down fir.

Here are the contents of the story, which I have tried to present. The story in a very interesting and fun to read with pleasure.

Dictionary

Prattled- շաղակրատել

Threaded-արտասանել, արտահայտվել

Deal-համաձայնություն

Sighed- հոգոց

Spread- տարածել

Branches- առանձին

Nests-բույն

Breeze-քամել

Stateliness- ճողություն

Sunbeams-արևային շող

Comely-վայել

Magnificent-հիասքանչ

Swallows-դաբաղյան

Stork-արագիլ

Themselves-ինքնուրույն

Rejoice-ուրախանալ

Retained-պահպանված

Indeed-իհարկե

Considerably-բավականին շատ

Peeped-նորեկ

Splendor-փայլ, հիասքանչ, չքնաղ

Incomparably-անհամեմատելի

Glorious-հիասքանչ

Ornament-զարդարել

Headache-գլխացավ

Fig-տեսք

Quantity-քանակ

Daylight-ցերեկային լույս

Lindens-լորենի

Glittered-փայլող

Marina Mnatsakanyan

“Mkhitar Sebastatsi” Educomplex

Լոկշաբանության ասպետները կամ մշակույթի քայքայիչներ

Մենք բոլորս խոսում ենք հայկական բազմադարյան մշակույթի մասին, որը սակայն վտանգված է մեր օրերում: Մշակույթ «պահողները» մենք ենք մատաղ սերնդի ներկայացուցիչները, սակայն «ջահել» սերունդը ասես ցանկություն ունի նոր մշակույթ ստղծի՝հինը խայտառակելով: Սոցիալական կայքերից օգտվողների 89%-ի շփումը անցնում է մոտավորապես այսպես՝« պրիվետ, ինչ կա, ոնցես, հա պարզա, բա հետո ինչ ես անում, հա բա ինչ կա» եւ այսպես ինչկաներով կարող են խոսել անվերջ: Իսկ երբ հենց լոքշաբաններին հարցնում ես թե ինչ օգուտ է տալիս սոցիալական կայքերը բացի շփումից, նրանք շատ վստահ պատասխանում են թե շատ բաներ են սովորում կայքերից, եւ կարողանում են ինքնաարտահայտվել: Ու դու ընկնում ես մտածմունքի մեջ մի թե ինքնաարտահայտվում են էժանագին «ստատուսներով» օրինակ՝ ես սիրում եմ քեզ ,,, ու կսիրեմ անվերջ: Էլ ինչ ինքնաարտահայտվելու մասին է խոսքը գնում, չնայած նման քայքայողների ինքնաարտահայտումն էլ հենց դա է էլի: Լոկշաբաության ասպետներից անցում կատարեք դեպի մշակույթի քայքայիչներին: Երաժշտություն, որը ունենք մենք՝ հազվադեպ կարելի է հանդիպել, շատ կովկասյան ժողովուրդներ մեր երգերից ստեղծում են իրենց ազգայինը: Այդպիսի օրինակ է Ադրբեջանը, որը չունենալով սեփական մշակույթ այստեղից այնտեղից վերցնում է ու շիլաշփոթի նման ներկայացնում, որպես իր մշակույթը: Սակայն չեմ ցանկանում անրադառալ Ադրբեջանին ու իր ունեցած չունեցածին ավելի լավ է խոսեմ իմ երաժշտական մշակույթի մասին: Ասելով հայկական երաժշտություն մեր մտքում չի գալիս Սայաթ-Նովան, կամ Կոմիտասը ցավոք սրտի նմաները մենք չունենք, մեզ մոտ երաժշտական մշակույթը ասոցացվում է Թաթուլ Ավոյանի, Արմենչիկի եւ այլնի հետ: Եւ հենց դրանց եմ ես կոչում մշակույթի քայքայիչներ եւ քայքայիչների ժառանգներ: Դե հասկանալի է քայքայիչները ովքեր են իսկ ժառանգները՞: Ժառանգները մեր կողմից շատ չսիրված լոկշաբանության ասպետներն են, որոնք քայքայողների երաժշտությունը դարձնում են էլ ավելի պահանջված: Այդ չգիտեմ ինչ երաժշտության մեջ կան մելիզմներ, որոնք ընդհանրապես չեն համապխատասխանում մեր ազգայինի հետ: Քաղաքական առումներով մենք փնովում ենք «թշնամի» երկրներին, բայց իրականում ասես խրախուսենք նրանց մշակույթը «copy past» անելով նրանց անորակ եւ ռաբիս երաժշտությունը: Իհարկե ես դեմ չեմ ռաբիսին, քանի-որ ինչքան էլ փնովենք մեկ է նրա օգնությամբ է, որ որեւիցե առիթի ժամանակ ուրախանում ես եւ պարում: Բայց չի կարելի ռաբիսը սարքել մեր կենցաղի մասնիկը եւ հեռուստատեսության բաադրիչ մասը: Ինչեւէ քայքայողներ, լոկշաբաններ քայքայվեք ձեր մեջ, ձեր քայքայիչ մշակույթով մի աղավաղեք մեր կյանքը եւ մշակույթը:

Շնորհակալություն