Պատերազմը խլում է ամեն ինչ՝ կյանք, առողջություն, հիշողություն, երջանկություն, հույս, մանկություն, ինչ որ կարող է… Խլում է ստիպողաբար… Երբեմն այնպես, որ դու նույնիսկ չես էլ նկատում, թե ինչպես դա եղավ… Տանում է… տանում ՝ անվերադարձ…: Հենց դա է պատերազմի չարիքը, որ տանում է ամեն ինչ՝ թողնելով միայն սառը հուշեր, որոնք երբեք չեն ջնջվում…պահպանվում են…:
Գրելիս մտածում էի՝ ի՞նչ է պատերազմը, ինչո՞ւ է առաջանում, ո՞ւմ է պետք այդ ամենը: Եվ հասկացա, որ դա միայն մարդկային անկշտություն է: Ստիպել ժողովրդին սպանել, դառնալ մարդասպան, դառնալ անօգնական: Եվ ինչ, այդ արվում է մի տարածքի կամ իշխանության համար: Աբսուրդ երեւույթ, որը չունի ավարտ, կմնա այնքան, քանի դեռ մոլորակի վրա ապրում է մարդը: Պատերազմի ծնողը իշխանությունն է, հաղթանակի ծնողը՝ ժողովուրդը, այն ժողովուրդը ով հաղթանակի համար տրորում է իր խիղճը, մարդասիրությունը, այս ամենը արվում է մեկ կոչով՝ «Կեցցե՛ հաղթանակը»,եւ կմնա մի գիրք, որի մեջ միգուցե կգրվի այդ հաղթանակի մասին: Վերջ…գնաց մոռացվեց այն տանջանքը, որը ապրել էին զինվորը, գյուղացին, արհեստավորը…
Անդրադառնալով պատերազմին՝ ցանակնում եմ հիշեցնել նաև Հ.Թումանյանի «Մի կաթիլ մեղր» գրվածքը: Սկզբում շուն ու կատու, հետո մարդ, ով եւ վերջապես թագավորներ, որոնք պատերազմեցին ընդամենը մի կաթիլ մեղրի համար: Եւ այդպես, մի կաթիլ մեղրով ազգը դաստիարակվե՞ց։ կարծում եմ, որ ոչ։ Եթե դատիարակված լիներ, մինչ օրս «մի կաթիլ մեղրի» պատճառով արյուն չէր թափի:
Բայց…խաղաղություն եմ ուզում, հավերժական խաղաղություն…:
Marina Mnatsakanyan 
շատ լավ հոդված է 🙂 հղում եմ իմ կողմից պատրասված երկու վիդեո
Շնորհակալություն :Ճ, վիդոներն էլ շատ լավն էին