Ֆեյսբուքամանիա. կամ կյանք, որը առանց համացանցի գոյություն ունենալ չի կարող

Ֆեյսբուքամանիա. կամ կյանք, որը առանց համացանցի գոյություն ունենալ չի կարող

Համացանց. մի երեւույթ, որը հեղաշրջեց ամբողջ աշխարհը: Տարի առ տարի զարգացավ, կատարելագործվեց, ստեղծեց միջոցներ ինքնաարտահայտվելու, տեղեկանալու, շփում հաստատելու եւ այլն: Համացանց կոչվածը հասել է այնպիսի աստիճանի, որ նրանով կարող ես նայել հեռուսատցույց(web tv), դիտել այն ֆիլմերը, որոնք դու ես ցանակնում, կարդալ այն գրքերը, որոնք քեզ են հետաքրքիր, լսել այն երաժշտությունը, որը դու ես սիրում: Մի խոսքով առանց համացանացի 21-րդ դարը դար չի: Համացանցում շատ եմ հանդիպում այնպիսի հոդվածների, որոնք քննադատում են, հրաժարվում են ինտերնետից՝ ասելով, որ այն հիվանդություն է եւ ազդում է մարդկանց առողջության վրա: Ես այս հարցին մոտենում եմ երկու տեսանկյունից: Այո, համաձայն եմ, համացանց ասվածը կարող է նաեւ «գժվացնել» մարդու եւ կախվածություն առաջացնել: Բայց եթե մենք մտածենք կախվածության մասին, պետք է ոչնչից չօգտվենք: Եթե այդպես մտորենք, ապա հեռուստացույցը կամ հեռախոսը կարո՞ղ են առաջացնել կախվածություն: Սրանից էլ ես անում եմ հետեւություն, որ տեխնիկայի առկայության հետ մեկտեղ, կա նաեւ կախվածության վտագ: Եւ ի վերջո ՝«ամեն ինչ չափի մեջ է գեղեցիկ» արտահայտությունը հենց այնպես չի գրվել՝ մեկ-մեկ կարելի է հետեւել այդ խոսքին:

Համացանցը հայտնի է ոչ միայն իր որոնողական կայքերով այլ նաեւ իր սոց. ցանցերով, որոնք մեծ արտոնություններ են տալիս հասարակությանը: Այսօրվա պես հիշում եմ առաջին սոց. ցանցերից մեկի ստեղծումը (odnoklassniki.ru), որը դարձավ միլիոնավոր մարդկանց ժամանցի վայրը: Տվյալ սոց. ցանցը հայտնի էր իր նարնջագույնով եւ «պադարկեքով», որոնք ամեն օր, ամեն րոպե հայտնվում էին ինչ-որ «երջանիկի» նկարի վրա: Հետո մարդիկ հասկացան, որ այդ կայքը չի բավականացնում եւ խելացիներից մեկը՝ Մարկ Զուկերբերգը, ստեղծեց իմ կյանքի անբաժանելի մասնիկ՝ Ֆեյսբուքը: Ի տարբերություն Օդնակլասնիկի, ֆեյսբուքը ոչ միայն շփման միջոց է, այլ նաեւ՝ տեղեկանալու աղբյուր: Ես ֆեյսբուքում ԴԵՌ չեմ հանդիպել Անուլիկ- Մանուլիկի, որոնց ես անվանում եմ «բանԾիկ» աղջիկներ: Փառք աստծո, ֆեյսբուքը մնում է իր մակարդակին եւ ավելացնում է տեղեկատվական եւ շփման նորացված միջոցներ:

Մարդիկ բողոքում էին նաեւ այն փաստից, որ համացանցով չես կարողանում զգալ: Համացանցը այդ խնդիրն էլ լուծեց: Ստեղծվեց Skype ասվածը, որի միջոցով կարողանում ես էկրանից էկրան՝ տեսնել, լսել, մնում է միայն հոտոտելիքի հարցը լուծել, որի համար էլ պետք չէ անհանգաստանալ, ես համոզված եմ, որ մի քանի տարի հետո կլինի նաեւ այդ հնարավորությունը:

Թե՛ տեղեկատվական կայքերում, թե՛ սոց. ցանցերում գոյություն ունի, այսպես ասած, «լեզու»: Ես ինքս սոց. ցանցերում չեմ խոսում այնպես, ինչպես նյութ գրելիս: Պարզից էլ պարզ է, որ սոց. ցանցերում գոյություն ունեն որոշակի կետեր, սմայլներ, որոնց օգնությամբ փորձում ես արտահայտել զգացմունք, դիմախաղ: Այ, օրինակ՝ ես ինքս շատ եմ սիրում տվյալ բազմակետերը՝…, որոնք շատ եմ օգտագործում չատում խոսելիս: Այդ կետերը փոխարինում են «Հասկաանալի է» բառին: Կան նաեւ ժպիտենր, որոնք օգտագործում են սոց. ցանցերի օգտատերերը՝ ահա՝  ,  ,  ,  : Ու այսպես շարունակ: Կայքերում շփվելիս մենք շատ հաճախ օգտագործում ենք ոչ հայերեն բառեր, էլ չեմ ասում, որ չենք էլ գրում հայերեն: Իհարկե, խնդիր է, որը ինձ թվում է լուծելի չէ: Քանի որ մենք պրում ենք գլոբալիզացիա, հետեւապես փոխում ենք նաեւ խոսքի մշակույթը օրինակ՝ լավ բառի փոխարեն գրում ենք ok: Եվ մի շարք հայերեն բառեր, որոնց փոխարինում է անգլերենը, իսկ հայերենին էլ՝ լատինատառը: Ես հանգում եմ այն կարծիքին, որ համացանցի լեզուն չի խթանում մայրենի լեզվի զարգացմանը: Ես այս կարծիքին եմ իմ սեփական փորձից: Երբ ես համացանցում եմ, ընկերներից հետ խոսում եմ ամբողջովին այլ՝ համացանցային լեզվով, բայց բնական շփման ընթացքում այդ լեզուն գոյություն ունենալ չի կարող: Սա փաստ է, որը գիտեն շատ օգտատերեր:

Եզրափակեմ խոսքս. ես միայն ուրախ կլինեմ, որ համացանցը ավելի ու ավելի զարգանա, ինչու չէ, նաեւ հեղաշրջում ապրի: Այդպիսով միայն կհեշատացնի, կգունավորի մեր կյանքը: