Մի քիչ թաց, մի քիչ սեւ ու մի թեւթեւ էլ սառած…Մարդկային հոգիներ ու զգացմունքներ, որոնք այս պահին տիրում են այստեղ այնտեղ, նրա մյուսի երորրդի, վերջինի հոգեբանությունում: Հոգեբանություն թե՞ ներչնչանք: Միգուցե ներշնչանքից մեկ քայլ դեպի հոգեբանություն՝ եւ դու մեռած ես… հիմարություն, թե՞ իրականություն… Էհ… մարդկային հոգեբանություն որը ձեւավորվում է ներշնչանքից…: Ասես հանելուկ լինի, բայց շատ եմ ուզում այս լաբերինթ հիշեցնող հանելուկը բացել ու հասկանալ մի թե՞ հենց մենք ենք որոշում լինել տխուր, սառած, կարմարած, մեռած, ապրած…Մենք ենք որոշում լացել, ծիծախալ, սիրահարվել, ատել… Զգում ենք ներքին պահանջ ատելու մեկին ու ատում ենք, եւս ներքին պահանջ եւ աչքերդ անձրեւում է, մի կաթիլ էլ ներքին պահանջից հետո սկսում ես սիրել, կարոտել, ծիծախել…Մարդկային ճակատագիր որի բանաձեւը ՝ ներքին պահանջ + ներշնչանք+ հոգեբանություն: Մենք էլ ենք մարդ ու մենք էլ ենք դպրոցում մինչ այսօր սովորում հազարավոր բանաձեւեր, որոնց լուծումները փորձում ենք գտնել, բայց ահա այս բանաձեւը շատ տարօրինակ է ու ես արդեն մեկ ամիս է մտածում եմ ու չեմ հասկանում, միգուցե այս բանաձեւեը լուծելու համար մեկ ամիսը շատ քիչ է՞, չէ որ սա ուղղակի sin, cos, tgn, չէ սա բանաձեւ է, որը ես վերապահորեն անվանեցի կյանքի բանաձեւ, որը լուծողները դեռ կամ միգուցե չեն գտնվել: Ախ եթե ես լինեի այն մեկը, որը լուծեր կյանքի բանաձեւը մինիմում մեռած կլինեի: Հարց կառաջանա ինչու մեռած՞ , ասեմ մեռած որովհետեւ մեռած մարդիկ են, որ ապրում են երջանիկ թափանցիկ ու առանց պրոբլեմների: Երկրային կյանքով ապրող եւ որեւիցե մեկին այս բանաձեւի լուծումը հասու չէ, քանի- որ քանի կամ ես, դուք, մենք, կյանքը ինքն իրեն ներշնչանք է՝ լավ, վատ, կախված է հոգեբանությունից, մարդկային հոգեբնություն որը յուրովի ունի իր ներսում մարդը եւ, որը առաջանում է ներքին պահանջից:
Ներշնչեք՛, հոգեբանեք՛, զգացեք՛ ձեր ներքին պահանջը, եւ ապրեք դրանցով եւ մի փորձեք լուծել բանաձեւերը հենց դրանք են կյանքը դարձնում փոքրիկ առեխծված: 
Marina Mnatsakanyan 