Ֆիլմը ինքնին բարության մասին է: Սիրո և ջերոմության կարիք ունեցող հերոսը, հասարակության մեջ ապրում էր լինելով անտեսված : Այդ անտեսվածությունը երեւում էր թե՛ իր տնից, թե՛ ուղղկաի փողոցում քայլելիս, նա ուներ մի ընկեր՝ կատուն, որը իր բանական չլինելով ասես հասկանում էր տիրոջը: Սակայն այդ կարգավիճակում ապրելը նրան չէր խանգարում լինել երջանիկ, կյանքվ լի: Ուներ մեծ ցանկություն՝ օգնելու այդնպիսիներին, ովքեր մենակ են: Սակայն հասկանալով, որ չունի գումար, փորձեց իր ձեռքով պատրաստել փոքրիկ նվերներ, որոնք կուրախացնեին կարիքավորներին: Փորձը հաջողվեց, նա ապացուցեց, որ կապ չունի՝ դու մանկատանն ես, թե ծերանոցում, նույնիսկ փողոցում՝ մեկ է, դու սիրված ես: Ֆիմը եզրափակվեց Մ. Գանդիի խոսքերոցվ, որը ա ամփոփեց ամբողջ սյուժեն. ‘Love never claims, It ever gives”