Ինչքանով է հեշտ մոռանալ՞, հնարավոր է արդյոք, թե անհնարին է և տրված է արդյոք՞ մարդկային բնազդին:

Կարող եմ հստակորեն ասել, որ մոռանալ երբեք էլ չես կարողաում, ուղղակի սպանում ես մի երևույթ, որը հոգումդ շինել էր տնակ ու փոքրիկ տնակում վարժեցրել էր թռչունների, ովքեր երգում էին և առաջացնում են ներդաշնակություն՝այնտեղ խորքում:
Սպանելով չես մոռանում, սպանելով ցավազրկում ես: Իսկ թե ցավազրկողը կօգնի րոպեներով, ժամերով, օրերով թե տարիներով միայն կախված է ընդունողից:

Երբ հասկանում ես, որ սիրտդ ճանաչում է մեկ ուրիշի սրտին սկսում ես հավատալ հրաշքներին ու նույնիսկ Ձմեռ Պապիկին, աչքերդ սկսում են փայլել, սկսում ես ինչ-որ նոր բան ուզել, բայց ինչ՞ չգիտես: Ու գիտակցում ես այն ժամանակ երբ արդեն ցավազրկվում ես, հասկանում ես, որ սիրտդ էր նոր բան ուզում, որ նա էր ստիպում փայլեցնել աչքերդ, որ նրա շնորհիվ էր վատ եղանակը լավը թվում, նրա շնորհիվ էր, որ անաստղ երկինքը աստղերով լի էր քեզ համար: Սիրտդ էր այդ անում, բայց հենց նույն սիրտդ սպանում է մեկ րոպեում, իր իսկ սցենարով, ու ստիպում, որ այդ սցենարի վերջաբանը դու գրես, ու գրում ես` մեկ բառով ու մեկ շնչով գրում ես, ու վերջացնում ես, կորցնում ես….նույնիսկ զղջում: Զղջում այն պահերի համար, որոնք ունեցել ես, բայց չես գնահատել, զղջում ես այն խոսքերի համար, որոնք անպատասխան են մնացել… զղջում ես, որ կորցրել ես:

Բայց կորցնելով, կորցնում ես նաև հուշերը, բայց չեմ մոռանում ուղղակի կորցում ես:

Հուշը պահելու համար է, երջանկանալու ու տխրելու համար է: Եվ ի վերջո յուրաքանչյուր մարդ իր մեջ գտնում է ուժ սպանելու հուշը ու պահելու սրտի ամենախորքում..>>