Էրիխ Մարիա Ռեմարկ

20 –րդ դարի ամենաընթերցվող գերմանացի հեղինակներից մեկը՝  Էրիխ  Մարիա  Ռեմարկը, ծնվել է 1898թ. հունիսի 22-ին  Գերմանիայում:  1918 թվականին մահանում է Ռեմարկի հայրը, և գրողը որոշում  է Էրիխ Պաուլ Ռեմարկից վերանվանվել  այսպես՝ Էրիխ Մարիա Ռեմարկ: Հենց նրան է ամբողջ աշխարհը սիրում, կարդում, մեկնաբանում, քննադատում:

Ռեմարկի անձնական կյանքում եղել են բազմաթիվ կանայք: Էրիկա Հաազեի հետ նա ծանոթացել է առաջին աշխարհամարտի ժամանակ:  Գրողը առաջին անգամ զգաց, թե ինչ է սերը, սակայն զգացմունքը շուտ մարեց: Նա վերադարձավ ծննդավայր՝ մոռանալով առաջին սիրուն: Էրիկային հաջորդում է Իդա- Լոտտան, ում հետ նա ունենում է բուռն սիրավեպ, սակայն այն ևս տևում է շատ քիչ:

Նրա վերջին սերը լինում է Փոլեթ Գոդարը, ով սիրավեպ է սկսում Ռեմարկի հետ՝ միաժամանակ լինելով Չարլի Չապլինի կինը:

Այսպիսի անպատասխանատու էր  Ռեմարկը անձնական կյանքում, դրան հակառակ մեծ պատասխանատվություն ուներ իր գործի նկատմամաբ:

Նա իր կարճատև կյանքի ընթացքում ունեցել է մեծ ճանաչում, սիրվել է և եղել  ընթերցված:  Նրա գրական  ուղղությունը ռեալիզմն է: Իր ամենահայտնի գրվածքներից է «Հազթական կամար»  ստեղծագործությունը (Arc de Triomphe), որը գրել է 1945 թվականին:

Խենթանում եմ Ռեմարկի ասույթների համար, որոնց ամեն մի բառը ասոցացնում է կյանքը.  «Կնոջը կա՛մ պետք է աստվածացնել, կա՛մ թողնել հեռանալ: Միջին դրություն գոյություն չունի»: 

Նա, իրոք,  ռեալիստական սկզբունքերով է գրել:  Ոգեշնչվել է իր իսկ կյանքից, իր երջանկությունից, դժբախտությունից, և հենց դա է պատճառը, որ իր գրվածքները լցված են կյանքի գույներով: Նրա ստեղծագործությունները գրվել են դարեր առաջ, սակայն կարդացվում են նաև այսօր: Այդտեղից երևում է, որ նա ժամանակից դուրս է գրում: Գրում է բոլորի համար և բոլոր ժամանակներում:

Ցանկանում եմ անդրադառնալ մի շատ գեղեցիկ ստեղծագործության, որը կոչվում է  «Քո մեջ է իմ բոլոր երազանքների իրականացումը»:

Այս գործն ապացուցում է , որ Ռեմարկը ռոմանտիկ անձնավորություն  է, սիրում է սիրել, և ոգեշնչվում է այդ սիրուց:  Մեծ սեր, որը արտահայտվում է հեռագրերի միջոցով : Եվ հենց դա է ցավ պատճառում Ռեմարկին՝ սիրահարված սիրտ, զգացմունքներ և հեռավորություն:  Գտնվելով տարբեր քաղաքներում՝ սիրահար սրտերը փորձում էին շփվել հեռագրի միջոցով, սակայն  ժամանակը արեց այն, ինչ անում է միշտ. բուժեց ցավը, այս դեպքում սերը:

Հեռագրերն էլ օրեցօր դառնում էին էլ ավելի քիչ: Մի օր դրանք լիովին վերջացան: Հենց այսպիսին է Ռեմարկը, հենց այսպիսին եմ ես նրան հասկանում….