Երբ արթնացա առավոտ էր՝ նույն սենյակը, նույն պատուհանը, նույն բարձը ու նույն ես: Արևի շողը փայլում էր դեմքիս, որը տեսնում էի մեծ հայելու մեջ, պատուհանից փչող քամին սառեցնում էր մարմինս, առավոտվա աժոտաժը լսվում էր ականջիս մեջ, այդ ամեը զգում էր հայելու միջոցով, այն հայելու որիը ակնթարթի պես հիշեցրեց ինձ…: Հայկելին ինձ չխաբեց՝ տեսա ինձ այլ կերպ, ջարդված, կարմիր, թաց: Աչքիս առաջ անցան այն բոլորը ինչ եղել էր երեկ, մի ակնթարթի մեջ արևը մայր մտավ, հայելին ջարդվեց, պատուհանները փակվեցին: Հիշեցի քեզ, ձեռքերդ այն ձեռքերդ որոնք վերջին անգամ գրկեցին մարմինս, տես այն աչքերդ, որոնցում վերջին անգամ տեսա ինձ, զգացի այն կորուստը որից փախուստ չկա: Դու առաջին էիր ում ճանաչել էր իմ սիրտը, դու այն էիր ինչ ես էի, այն լուսաբացն էիր որին սիրում էի: Հիմա ստիպված եմ փակել սիրտս, փակել ինձ ինքս իմ մեջ, փակել նույնիսկ դուռը որից երևում էի ես, ստիպված եմ պարփակվել այն վերմակի տակ, որը այնքան էիր սիրում, որ առավոտյան չէիր կարողնաւոմ բաժանվել դրանից: Դու այն էիր ինչ ես էի, ես ու դու էինք, հիմա ես եմ, ես ոչինչ եմ…
Marina Mnatsakanyan 