Սեռահակադրություն

Ստացվել է այնպես, որ աշխարհի երեսին կա ընդհամենը երկու սեռ՝ իգական, արական, այս սեռերը հանդիպում են թե՛ կենդանիների, թե՛ միջատների և նույնիսկ մարդկանց մոտ: Արական սեռի ներկայացուցիչների համար իգական սեռն է անհասկանալի և բարդ, իսկ իգականի դեպքում՝ հակառակը: Ինչևէ անցել են հազարամյակններ, երբ ստեղծվել են սեռերը, սակայն, քաղաքակրթության զարգացման հետ մեկտեղ չեն զարգացել այս սեռերի փոխհարաբերությունները: Միշտ ինչ-որ կռիվններ, անհասկանալի երևույթներ, որոնք մի կողմից ավելի են ամրապնդում սեռերի առանձնահատկությունները, մյուս կողմից էլ մարդուն հասցնում են ընդհուպ մինչև գժանոց: Խոսեցի սեռերի մասին, ասեմ թե ինչու: Վերջերս կարդացի երկու շատ տարբեր ստեղծագործություններ, որոնք պարզվում է ունեն զուգահեռներ: Առաջինը՝ Օրասիո Կիրոգայի ≤Ադամանդը≥, եկրորդը՝ Գրիգոր Զոհրապի ≤Զաբուղոն≥:
≤Ադամանդը≥-ը ստեղծագործությունը իրենից չեր ներկայացնում ենթատեքստով բարդ գրվածք, սակայն իր պարզությամբ պարունակում էր միտք, որը մտածելու տեղիք էր տալիս: Կին՝ գեղեցիկ, խելացի, երիտասարդ. տղամարդ՝ կայացած, ոսկերիչ, բարետես: Երկու սեռ, երկու համակեցություն: Սկզբում թվում էր թե ամեն ինչ հինալի է, գեղեցիկ նվերներ, թանկարժեք իրեր: Սակայն եկավ ժամանակը, երբ ամեն ինչ կորցրեց իր արժեքը: Սիրո բացակայությունը, նյութապաշտությունը բերեց մահվան ելքով ավարտի: Կինը գերված լինելով նյութականից, ուշադրություն չէր էլ դարձրել, բնավորության, մտքի վրա: Ինչպես ասում են ընկել էր պետք է քաշեր, ամուսինը լինելով գիժ, իր կնոջն էր դարձրել հիվանդ և վերջում սպանել: Իրականում այս ստեղծագործությունը շատ արդի է մանավանդ 21-րդ դարում, երբ ամեն իչ կառուցված է նյութականկի վրա, նույնիսկ զգացմունքները: Մեր օրերում էլ կան աղջիկներ ովքեր ինքնամոռաց, զգում են գումարի հոտը և բթացնելով զգացմունքները շարժվում բնազդով: Իսկ ապագայում անպայման իրենց սպասվում է դժբախտությունը, որովհետև նույն փողը կորցնում է իր արժեքը երբ լինում է միշտ:
Հակառակ պատկեր էր եկրորդ ստեղծագործության մեջ՝ ≤Զաբուղոն≥ , գրվածքը գեղեցիկ, և ռոմանտիկ զգացմունքի մասին է, որտեղ մոռացված է նյութականը, նույնիսկ կարգավիճակը:
Սիրահարված զույգեր, որոնց չէր պահում մեծ արգելքը՝ բանտը: Տղան լինելով բանտում կարողաում էր տեսնել իր սիրեցյալին միյան ուշ ժամերի, իսկ հերոսուհին կորցրած իրեն գնում էր իր սիրո ետևից: Սակայն արգելքները շատ էին, որ ռոմանտիկան դիմանար դրանց: Եկավ ժամանակը, որ ազատության մեջ գտնվող աղջիկը ի վերջո հանեց վարդագույն ակնոնցերը և գնաց ստանդարտ ճանապարհով, փորձեց սիրել մեկ ուրիշի: Չեմ ցանակնում ծավալվել և պատմել ստեղծագործությունների մասին, դրանք կարող եք կարդալ ինքներդ:
Ես այդքան էլ ռոմանտիկ չեմ, չեմ հավատում ինքամոռաց սիրու, կարող ես սիրել, սակայն չես կարող տրվել եթե կա այնպիսի արգելքներ, որոնք թվում են թե փոքր են, բայց իրականում մեծ լինելով արգելում են միությունը, իսկ եթե միություն չի լինում ժամանակի ընթացքում սերն էլ կորում է: Ստեղծագործություններում հանդիպեցի երկու տարբեր կանանց, որոնք ունեն տարբեր աշխարհայաքցներ, որոնց տարբերությունը կայանում էր նրանում, որ առաջինի դեպքում միասնությունը սկսվում է շահից, ավարտվում մահով, իսկ եկրորդի դեպքում սկսվում սիրով, ավատրվում շահով:
Ի վերջո արական սեռի ներկայացուցիչները ճիշտ են ասում, որ կանանց հոգեբանությունը հասկաանալու համար մեկ կյանքը բավական չէ: