Միշտ վախեցել եմ կարդալ Հարուկի Մուրակամի, սակայն հավաքեցի ուժ ու բացեցի գիրքը, ստացվեց այնպես, որ այն չփակվեց մինչև ավարտելը: Գրադարից պատահականորեն վերցրել էի Մուրակամիի ≤Կեսգիշերից հետո>> վեպը , վախս հաղթահարվեց հենց առաջին էջից, հասկացա, որ Մուրակամի կարողանում եմ կարդալ ու ավելի հեշտ է ինձ տրվում, քան օրինակ՝ Մարկես: Վեպը նման չէր մյուս վեպերին, ամեն ինչ գրված էր հակիրճ՝ առանց ձգձգելու, անսցենար էր, ինչն էլ ստիպում էր ավելի արագ կարդալ, որպեսզի վայրկյան առաջ հասկանայի ասելիքը: Վեպը հետաքրքիր էր նաև նրանով, որ կարդում է ու պատկերացնում է այն ֆիլմի տեսքով՝ ամեն նախադասություն իր մեջ պարունակում էր պատկեր: Սիրում եմ կարդալ ժամանակակից արձակ, ներկայի պատկերը տեսնում եմ գեղարվեստորեն: Ասեմ նաև, որ զարմացա թարգմանության վրա`հիանալի թարգմանված նյութ էր:
Մուրակամին վեպի մեջ փորձել էր գտնել մարդու անգիտակցական, ենթագիտակցական, գիտակցական դաշտերը, փորձում էր ապացուցել ճակատագրի գոյությունը, ներթափանցել էր երազագիտության մեջ: Սա եզակի դեպքերից է, որ միանգամից կարողացա հասկանալ գրողի հոգեբանությունը՝ կարդալով ընդհամենը մեկ ստեղծագործություն: Չեմ ցանկանում բացել փակագծերը․ ինձ թվում է՝ հետաքրքրեց, խոհուրդ եմ տալիս բացել ու էլ չփակել Մուրակամիի գրքերը:
Marina Mnatsakanyan 